"Ο έγκριτος πολίτης τιμά, αλλά δεν κολακεύει" Αριστοτέλης

φωτ. Ειρήνη Κουρζάκη

Έχει ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς το παραλήρημα ευτυχίας που εκφράζεται στα κοινωνικά δίκτυα, από τους πολίτες προς τους εκάστοτε υπευθύνους και το καμάρι των δεύτερων.
Θριαμβολογούν για βασικές υποχρεώσεις που επιτέλους υλοποιούνται, όπως για παράδειγμα καθαριότητα στους δρόμους, άδειασμα των κάδων σκουπιδιών, διόρθωση μιας περίφραξης, κλάδεμα ενός δέντρου. Επαινούν τα πεπραγμένα σα να είναι όλοι μαζί αυτοί που εργάστηκαν, σα να ήταν ιδέα όλων!

Για ποιο λόγο έχει κάποιος ανάγκη να χειροκροτήσει τα αυτονόητα, αν όχι για να κολακεύσει; Για ποιο λόγο επιζητεί συνεχώς τον ύμνο ο υμνούμενος, αν όχι για αυτοεπιβεβαίωση;

Εσύ που υμνείς, κολακεύεις αυτούς που θέλεις να εκμεταλλευτείς, όχι αυτούς που αγαπάς, με ένα δηλητηριώδες ψέμα δοσμένο με ωραία γεύση ώστε να καταπίνεται εύκολα. Δοξάζεις για να αισθάνεσαι φίλος αυτού που στα μάτια σου φαντάζει σπουδαίος. Χειροκροτείς για αρετές που νομίζεις ότι βλέπεις, τόσο εύκολα όσο θα κακολογήσεις για ελαττώματα που δεν υπάρχουν όταν δεν ικανοποιηθεί η προσδοκία σου, διότι υμνείς επειδή προσμένεις...

Μα κάποτε θα δεις ότι είναι πολλοί αυτοί που προσμένουν και θα μείνουν όλοι ανικανοποίητοι. Τότε θα καταλάβεις πόσο ανόητος ήσουν.

Εσύ που κολακεύεσαι, αισθάνεσαι ότι έχεις φίλους και νομίζεις εχθρό αυτόν που σου λέει την αλήθεια. Προτιμάς να χαθείς στη ζάλη του επαίνου παρά να σωθείς από την κριτική. Τίποτα δεν είναι πιο εύκολο από το μπράβο... όμως πες μου ποιος σε παινεύει για να σου πω τι λάθη κάνεις. Ζητάς την κριτική μα στην ουσία περιμένεις τον έπαινο, διότι αγαπάς αυτούς που σε θαυμάζουν αλλά δύσκολα αυτούς που θαυμάζεις εσύ.

Μα κάποτε χορταίνεις επαίνους και ξεχειλίζεις... και τότε θα καταλάβεις ότι ο ειλικρινέστερος έπαινος είναι η μίμηση! Μιμητές έχεις;