Αυτοπροβολή ή αλλιώς μετριότητα σε πανικό

φωτ. Ειρήνη Κουρζάκη

"Το να επαινείς τον εαυτό σου είναι μια διαδραστική ευαίσθητη πράξη που σε καθιστά ευάλωτο σε αρνητική κριτική του χαρακτήρα ή ένοχο για κομπορρημοσύνη. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί μόνο αν ο έπαινος προέρχεται από κάποιον άλλο." Susan Speer

Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν μεγαλύτερο κύρος οι συστατικές επιστολές από τα λόγια του ίδιου του υποψήφιου όταν πρόκειται να χαρακτηρίσει τον εαυτό του σε μια συνέντευξη για μια θέση εργασίας.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αυτοπροβολή είναι ηθικά λάθος;
Ακόμη κι αν γίνεται για επαγγελματική άνοδο είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να γίνεται από εμάς τους ίδιους, χωρίς κάποιους κανόνες.

Ομολογώ ότι παρακολουθώ με μεγάλη ευχαρίστηση φίλους που δημοσιεύουν τα επιτεύγματά τους στο διαδίκτυο γιατί αισθάνομαι κοινωνός της προσπάθειάς τους και περήφανη για τη πρόοδό τους.
Η ιδέα της αυτοπροβολής δεν είναι απαραίτητα λάθος όταν γίνεται με σκοπό την αυτο-προώθηση. Σε μια κουλτούρα όπου η αυτοπροβολή μοιάζει αναπόφευκτη μπορεί να είναι και απελευθερωτική. "Αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω!"

Υπάρχουν όμως μορφές αυτο-προώθησης που γίνονται χωρίς καθόλου γούστο, που είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Είναι άλλο να λέει κάποιος: "Επιτέλους εκδόθηκε το νέο μου βιβλίο, περιμένω με αγωνία τις εντυπώσεις σας!" και άλλο "Επιτέλους εκδόθηκε το νέο μου αριστούργημα που αποτελεί σταθμό στη συγγραφική μου καριέρα!"
Eίναι ανήθικο να δημοσιεύεις μια φωτογραφία σου, με χαβιάρι δίπλα στην πισίνα και να λες "Ευτυχώς που υπάρχει και το χαβιάρι και μου φτιάχνει η διάθεση!" όταν ξέρεις πως δεν ζουν όλοι τον αφρό των ημερών.
Είναι κακόγουστο επίσης όταν αντί να εκθέτεις τα έργα σου και να αφήνεις τον κόσμο να κρίνει την ποιότητα και την ποσότητά τους, τα συγκρίνεις με αυτά του βασικού σου ανταγωνιστή, με σκοπό να τον μειώσεις και έτσι να πολώσεις το κοινό σου. Έχεις την ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο συσπειρώνεις ομάδα οπαδών... μόνο που χρησιμοποιείς πολεμοχαρείς μεθόδους και γηπεδική λογική.
Με όλους τους παραπάνω τρόπους καταρρίπτεις την ιδέα της ιδανικής ταυτότητας την οποία προσπαθείς να καλλιεργήσεις με τις διαδικτυακές σου δράσεις.

"Είναι αλήθεια ότι το να μιλάς για τον εαυτό σου πυροδοτεί την ίδια αίσθηση ευχαρίστησης στον εγκέφαλο με αυτήν του σεξ, του φαγητού και του χρήματος." Susan Newman

Η κοινωνία μας όμως, περιμένει από τους ανθρώπους της να είναι μετριόφρονες γι’ αυτό δεν κυκλοφορούμε έξω με ντουντούκες διαλαλώντας τα ταλέντα μας αλλά κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν να φαίνονται αυτά, από τα έργα μας. Η σεμνότητα αποτελεί μια βαθιά εδραιωμένη κοινωνική νόρμα και είναι εχθρός της μετριότητας. Το να σπάσεις τη νόρμα της σεμνότητας, χωρίς να φανεί ότι καυχιέσαι με έπαρση, είναι πολύ δύσκολο και απαιτεί ωριμότητα και πραγματική ικανότητα. Όταν μιλάς για τον εαυτό σου ή τα έργα σου περπατάς σε ένα λεπτό σκοινί ισορροπίας και πρέπει να είσαι πραγματικά πολύ καλός για να υποστηρίξεις την προβολή σου. Κάθε στιγμή κινδυνεύεις να μοιάζεις ότι προσπαθείς να αποδείξεις την αξία σου πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα το εντελώς αντίθετο.

Φωνάζεις πολύ για να καλύψεις τη μετριότητά σου!

"Ο έγκριτος πολίτης τιμά, αλλά δεν κολακεύει" Αριστοτέλης

φωτ. Ειρήνη Κουρζάκη

Έχει ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς το παραλήρημα ευτυχίας που εκφράζεται στα κοινωνικά δίκτυα, από τους πολίτες προς τους εκάστοτε υπευθύνους και το καμάρι των δεύτερων.
Θριαμβολογούν για βασικές υποχρεώσεις που επιτέλους υλοποιούνται, όπως για παράδειγμα καθαριότητα στους δρόμους, άδειασμα των κάδων σκουπιδιών, διόρθωση μιας περίφραξης, κλάδεμα ενός δέντρου. Επαινούν τα πεπραγμένα σα να είναι όλοι μαζί αυτοί που εργάστηκαν, σα να ήταν ιδέα όλων!

Για ποιο λόγο έχει κάποιος ανάγκη να χειροκροτήσει τα αυτονόητα, αν όχι για να κολακεύσει; Για ποιο λόγο επιζητεί συνεχώς τον ύμνο ο υμνούμενος, αν όχι για αυτοεπιβεβαίωση;

Εσύ που υμνείς, κολακεύεις αυτούς που θέλεις να εκμεταλλευτείς, όχι αυτούς που αγαπάς, με ένα δηλητηριώδες ψέμα δοσμένο με ωραία γεύση ώστε να καταπίνεται εύκολα. Δοξάζεις για να αισθάνεσαι φίλος αυτού που στα μάτια σου φαντάζει σπουδαίος. Χειροκροτείς για αρετές που νομίζεις ότι βλέπεις, τόσο εύκολα όσο θα κακολογήσεις για ελαττώματα που δεν υπάρχουν όταν δεν ικανοποιηθεί η προσδοκία σου, διότι υμνείς επειδή προσμένεις...

Μα κάποτε θα δεις ότι είναι πολλοί αυτοί που προσμένουν και θα μείνουν όλοι ανικανοποίητοι. Τότε θα καταλάβεις πόσο ανόητος ήσουν.

Εσύ που κολακεύεσαι, αισθάνεσαι ότι έχεις φίλους και νομίζεις εχθρό αυτόν που σου λέει την αλήθεια. Προτιμάς να χαθείς στη ζάλη του επαίνου παρά να σωθείς από την κριτική. Τίποτα δεν είναι πιο εύκολο από το μπράβο... όμως πες μου ποιος σε παινεύει για να σου πω τι λάθη κάνεις. Ζητάς την κριτική μα στην ουσία περιμένεις τον έπαινο, διότι αγαπάς αυτούς που σε θαυμάζουν αλλά δύσκολα αυτούς που θαυμάζεις εσύ.

Μα κάποτε χορταίνεις επαίνους και ξεχειλίζεις... και τότε θα καταλάβεις ότι ο ειλικρινέστερος έπαινος είναι η μίμηση! Μιμητές έχεις;